Szanowni Państwo,

Szanowny Panie Doktorze,

z dużym zainteresowaniem zapoznałam się z zapowiedzią konferencji PTS 2025. Hasło „Budowanie mostów” odczytuję jako zaproszenie do dialogu nie tylko pomiędzy środowiskami akademickimi, ale również między nauką a organizacjami społecznymi, zwłaszcza tymi, które wspierają grupy mniejszościowe.

Pozwalam sobie zatem zapytać, czy w programie przewidziano udział organizacji pozarządowych – np. poprzez wystąpienia, panele lub inne formy obecności – podobnie jak miało to miejsce w edycji sprzed dwóch lat? W moim odczuciu taka obecność może znacząco wzbogacić przestrzeń dyskusji, zwłaszcza w kontekście tematyki opieki zdrowotnej i społecznej osób transpłciowych.

Praktyka pokazuje, że osoby spod parasola transpłciowości najczęściej uzyskują wiedzę i informacje na temat MIAP (medycznej interwencji afirmującej płeć) poprzez grupy wsparcia lub portale tematyczne. Są to często pierwsze źródła informacji, zanim zgłoszą się do specjalistów, takich jak psychologowie czy lekarze endokrynolodzy. Budowanie współpracy między organizacjami pozarządowymi a środowiskiem medycznym może więc znacząco ułatwić przekazywanie aktualnych standardów opieki w sposób przystępny, rzetelny i uwzględniający realne potrzeby osób korzystających z systemu ochrony zdrowia.

Warto zauważyć, że przy opracowywaniu Ramowych zaleceń dotyczących opieki nad nastoletnimi osobami transpłciowymi organizacje pozarządowe zostały zaproszone do udziału w konsultacjach – w celu uwzględnienia głosu samych osób transpłciowych. Miałam okazję uczestniczyć w tym procesie osobiście, poznając zarówno pierwotne, jak i ostateczne wersje dokumentu, w tym także różnice, które nie zostały ostatecznie opublikowane w Journal of Endokrynologia Polska. Pomimo istniejących różnic w podejściu do kwestii afirmatywnej opieki, uważam, że była to udana i wartościowa współpraca. Temat ten był szczególnie wrażliwy, ponieważ dotyczył osób nastoletnich, a decyzje o rozpoczęciu MIAP były podejmowane wspólnie przez trzy strony: osoby pacjenckie, ich rodziców oraz specjalistów.

Z uwagi na powyższe uważam, że włączenie NGO do programu konferencji może przynieść realną wartość merytoryczną i uzupełnić debatę o doświadczenia, których nie sposób odczytać wyłącznie z poziomu tekstów akademickich czy obserwacji klinicznych.

Czy po konferencji przewidziana jest monografia zbiorowa będąca efektem wygłoszonych referatów? 

Z wyrazami szacunku,

Amelia Krasucka